The Tibetan alphabet is very closely linked to a broad ethnic Tibetan identity, spanning across areas in Tibet, Bhutan, India and Nepal. The Tibetan alphabet is of Indic origin and it is ancestral to the Limbu alphabet, the Lepcha alphabet, and the multilingual 'Phags-pa script.

Alfabet tybetański należy do grupy pism indyjskich, opiera się najprawdopodobniej na piśmie indyjskim z epoki Guptów (VII wiek n.e.) Pismo bengalskie i sanskryt są do siebie bardzo zbliżone i dla kogoś nie znającego przynajmniej jednego z tych języków praktycznie nie do odróżnienia. Natomiast alfabet malajski nie istnieje. Język malajski używa skryptu łacińskiego (dawniej także arabskiego).

Wie viele andere indische Schriften hat die tibetische Schrift ihren Ursprung in der Brahmi-Schrift, die erstmals im 3. Jahrhundert v. Chr. belegt ist. Aus dieser Schrift entwickelten sich im Laufe der Zeit zahlreiche regionale Varianten, die sich teilweise stark unterscheiden. Der ältere Duktus dieser Schrift དབུ་ཅན dbu can („mit Kopf“) aus dem 7. Jahrhundert ist bis heute die gebräuchliche Druckschrift.