Kazimierz Łyszczyński herbu własnego (1634 -1689) to polski filozof skazany przez Komisję Sejmową na śmierć i konfiskatę dóbr za ateizm. Jest nazywany patronem polskich ateistów. Zadenuncjowany przez sąsiada, Jana Kazimierza Brzoskę (ówczesnego stolnika bracławskiego), który – nie chcąc zwrócić pożyczonej mu przez Łyszczyńskiego dużej sumy pieniędzy – wykradł i przekazał sądowi rękopis dzieła "De non existentia Dei" („O nieistnieniu Boga”). Został ścięty a następnie spalony. Wyrok był uznawany przez ówczesną szlachtę za drakoński.

Kazimierz Łyszczyński herbu własnego (1634 -689) to polski filozof skazany na śmierć i konfiskatę dóbr za ateizm. Autor traktatu De non existentia Dei („O nieistnieniu Boga”). Jest nazywany patronem polskich ateistów. Został ścięty a następnie spalony. Wyrok był uznawany przez ówczesną szlachtę za drakoński, a nawet u ówczesnego papieża Innocentego XI nie spotkał się z uznaniem.

Kazimierz Łyszczyński herbu własnego (1634 -689) to polski filozof skazany na śmierć i konfiskatę dóbr za ateizm. Autor traktatu De non existentia Dei („O nieistnieniu Boga”). Jest nazywany patronem polskich ateistów. Został ścięty a następnie spalony. Wyrok był uznawany przez ówczesną szlachtę za drakoński, a nawet u ówczesnego papieża Innocentego XI nie spotkał się z uznaniem.

Kazimierz Łyszczyński herbu własnego (1634 -689) to polski filozof skazany na śmierć i konfiskatę dóbr za ateizm. Autor traktatu De non existentia Dei („O nieistnieniu Boga”). Jest nazywany patronem polskich ateistów. Został ścięty a następnie spalony. Wyrok był uznawany przez ówczesną szlachtę za drakoński, a nawet u ówczesnego papieża Innocentego XI nie spotkał się z uznaniem.

Kazimierz Łyszczyński herbu własnego (1634 -1689) to polski filozof skazany przez Komisję Sejmową na śmierć i konfiskatę dóbr za ateizm. Jest nazywany patronem polskich ateistów. Zadenuncjowany przez sąsiada, Jana Kazimierza Brzoskę (ówczesnego stolnika bracławskiego), który – nie chcąc zwrócić pożyczonej mu przez Łyszczyńskiego dużej sumy pieniędzy – wykradł i przekazał sądowi rękopis dzieła "De non existentia Dei" („O nieistnieniu Boga”). Został ścięty a następnie spalony. Wyrok był uznawany przez ówczesną szlachtę za drakoński.