Sta­ro­pol­skie najtrudniejsze zagadki

Sylwa (łac. silva rerum = dosł. las rzeczy) to forma piśmiennictwa popularna w okresie staropolskim, zwłaszcza w kręgach szlacheckich. Czasami opisywane jako kronika domu, czy biblia domowa był specyficznym rodzajem książki - wielopokoleniowej kroniki. Bogactwo informacji w silwach jest oszałamiające; zawierają one wszystko, co ich autorzy chcieli uwiecznić dla przyszłych pokoleń. (zdj.: mural "Silva Rerum', Kraków- Podgórze).

Łątka, nazwa staropolska marjonetki, lalki, osóbki kuglarskiej i wogóle sztucznej postaci ludzkiej wyrobionej z czegokolwiek i ustrojonej. Stąd mówiono, że „kobiety stroją się jako łątki“, a „chwała zwodnicza, jak łątki jakie pokazawszy, do kosza zmyka.“ Najstarsza polska nazwa lalki teatralnej to łątka (XV w.); w znaczeniu ogólnym używano też innych nazw: osóbka, osoba, persona, figura, jasełek, kukiełka i oczywiście marionetka (marioneta). W Czechach teatr lalek to loutkové divadlo. Łątka to również owad z rodziny łątkowatych, np. łątka dzieweczka;

Bisurman, muzułmanin. W języku arabskim od wyrazu islam - poddanie się (woli Bożej) pochodzi imiesłów muslim, w liczbie mn. muslimin. Persowie przekształcili ten wyraz na musulman, a od nich przejęli go Turcy w znaczeniu wyznawców islamu. Polacy przekręcili wyraz jeszcze więcej, bo z musulmana zrobili bisurmana. Zbisurmanić się - znaczyło poturczyć się, czyli przyjąć wiarę mahometańską. https://pl.m.wikisource.org/wiki/Encyklopedia_staropolska/Bisurman