10 najtrudniejszych zagadek o in­stru­men­tach mu­zycz­nych

Kobza była ulubionym instrumentem ukraińskich Kozaków, a kobziarze otoczeni byli powszechnym szacunkiem.

Dolnośląska Fabryka Instrumentów Lutniczych Defil w Lubinie to przedsiębiorstwo produkujące m.in. gitary, fortepiany i skrzypce. Przedsiębiorstwo powstało po 1945 roku. Jego siedziba znajdowała się w budynku należącym przed II wojną światową do niemieckiego producenta fortepianów F. Langer & Co. Po zamknięciu fabryki Defil, budynek został zamieniony w magazyny do wynajęcia. Gitary produkowane w Lubinie w czasach PRL-u były eksportowane do krajów bloku socjalistycznego - głównie na Kubę.

Najstarszym przodkiem harmonijki ustnej jest sheng skonstruowany przez starożytnych Chińczyków około 3000 roku p.n.e; instrument zbudowany z kilkunastu piszczałek trzcinowych ze stroikami w dolnej części. Wszystkie piszczałki umieszczone są w drewnianym zbiorniku powietrza. Pod koniec XVIII w. petersburski konstruktor organów , zainspirowany grą na shengu zbudował organy, w których najwyższy rejestr wyposażył w stroiki przelotowe, zamiast tradycyjnych piszczałek. I to początek europejskiej drogi do harmonijki ustnej.

Antonio Stradivari zmarł w wieku lat 93, a instrumenty tworzył ze swoimi pomocnikami aż do śmierci. Z jego rąk wyszło ponad 1000 instrumentów, z czego około 650 wciąż istnieje. Zdecydowaną większość stanowią skrzypce - przetrwało ich do dziś około 500. Na stronach wikipedii dostępna jest lista wszystkich znanych egzemplarzy.

Sarangi są znane na całym obszarze Indii, Nepalu i Pakistanu, lecz stanowią szczególnie ważny instrument w muzyce hindustańskiej popularnej na północy Półwyspu Indyjskiego. Sarangi składa się z 3 strun głównych, wykonanych z kozich jelit, oraz kilkunastu (do kilkudziesięciu) stalowych strun burdonowych. Na sarangi gra się małym smyczkiem i stosuje się tzw. technikę paznokciową do skracania strun.

Guiro (güiro, guero) to instrument perkusyjny używany w muzyce latynoamerykańskiej. Jest pochodzenia indiańskiego. Zbudowany z wysuszonego owocu tykwy, na powierzchni którego wyżłobiono poprzeczne rowki. Dźwięki były wydobywane za pomocą stalowego pręta pocieranego o wyżłobienia w kształcie tarki.

Imzad to rodzaj skrzypiec o jednej strunie używany przez taureskie ludy Algierii, Libii, Mali i Nigru. To instrument przeznaczony wyłącznie dla kobiet i każdy należy do jednej, konkretnej osoby. Najczęściej wykorzystywany, jako akompaniament do własnych opowiadań, pieśni poetyckich, często śpiewanych przez mężczyzn. Gra na nim ma również odpędzać złe duchy, a słuchanie muzyki imzad ma przynosić ulgę cierpiącym chorym.

Pierwsze udokumentowane czterostrunowe skrzypce skonstruował w roku 1555 Andrea Amati. Poprzednie instrumenty miały trzy struny i nazywane były violetta. Skrzypce natychmiast zdobyły popularność, zarówno wśród ulicznych grajków, jak i pośród osób wysoko urodzonych.

Instrument został stworzony przez rodzinę Weigel w niemieckim Breslau mniej więcej w roku 1720. Ponieważ z wyglądu przypomina trąby anielskie widoczne na przedstawieniach religijnych, zaczęto go nazywać trąbą anielską (engellishes Horn). Jednak słowo engellishes oznacza również angielski, i w takim tłumaczeniu trafiło do innych języków.

Współczesna harfa pedałowa o podwójnym wcięciu ma 46 lub 47 strun nastrojonych diatonicznie w Ces-dur i 7 pedałów, służących do przestrajania strun jednoimiennych.