10 najtrudniejszych zagadek o he­ral­dy­ce

Babr to stara irkucka nazwa tygrysa syberyjskiego, obecnie funkcjonująca w heraldyce Rosji. Bóbr w herbie Irkucka powstal w wyniku literówki (ktoś w opisie herbu zamiast "babr" użył słowo bóbr. Artyści, tworzący herb, babra (tygrysa) „zbobrzyli”, czyli dorysowali mu wielki, podobny do bobrowego, ogon i powiększyli tylne łapy, tworząc w ten sposób mityczne zwierzę, które można nazwać „heraldycznym babrem”. Jest to unikat w heraldyce.

Najwłaściwsza odpowiedź to orzeł śląski i morawska orlica, które towarzyszą białemu lwu. Herb wielki Republiki Czeskiej jest bliski heraldyce z czasów królewskich - poza Łużycami zachował wszystkie składowe Korony Świętego Wacława. Na herbie małym - patrz obraz - widnieje jedynie lew.

Ten wysoce mylący dla Polaków herb Frankfurtu nad Menem wywodzi się od cesarskiego orła z XII wieku. Tymczasem korona symbolizuje wolne miasto Rzeszy. Jego znakiem szczególnym są błękitny język i szpony.

W herbach Albanii i Rosji znajdują się dwugłowe orły. Orzeł w herbie Niemiec posiada jedną głowę. Na ilustracji herb Wielkiej Brytanii.

Labry (heraldyka) ornament roślinny części zewnętrzne tarczy herbowej, mające kształt wielkich liści wyszczerbionych, wyrastających z boków hełmu, zwykle symetrycznie po obu stronach, często obejmujące jako ornament również całą tarczę herbową.

Labrys czyli topór o dwóch ostrzach był godłem kolaboracyjnej Francji Vichy, a obecnie jest symbolem stosowanym przez lesbijki. Składa się z dwóch obuchów w kształcie zaostrzonego klina i styliska z twardego drewna lub metalu. Labrysy mające prawdopodobnie znaczenie ofiarne lub symboliczne znane są z kultury minojskiej, celtyckiej i skandynawskiej.

Trzy korony to godło heraldyczne, jeden z symboli narodowych Szwecji. Najprawdopodobniejszą i obecnie oficjalną genezą pochodzenia trzech koron w heraldyce szwedzkiej było używanie przez króla Magnusa Erikssona potrójnego tytułu królewskiego jako króla Szwecji, Norwegii i Skanii.

Gmerk znak osobisty i rodzinny umieszczany na pieczęciach, przedmiotach użytkowych, wyrobach i różnych budowlach, najczęściej jako sygnatura autora dzieła. Pierwotnie znak garncarski czy kamieniarski, którym kamieniarze oznaczali obrobione przez siebie elementy.

Harfa była rzadkim elementem w średniowiecznej heraldyce i nie jest jasne, w jaki sposób stała się symbolem Irlandii. Pewnym jest, że na irlandzkich monetach z XII wieku pojawiają się trójkąty zbliżone kształtem do harfy. Być może były to harfy, a może jakiś inny trójkątny symbol, z czasem utożsamiony z harfą.

Po upadku Konstantynopolu w roku 1453, Moskwa ogłosiła się spadkobiercą i kontynuatorem Cesarstwa Wschodniorzymskiego. Iwan III poślubił Zofię Palaiologinę, siostrzenicę ostatniego cesarza Konstantyna XI, a za swój herb przyjął bizantyjskiego dwugłowego orła. W bizantyjskiej heraldyce dwugłowy orzeł symbolizował podwójną naturę władzy cesarskiej - zarówno świecką, jak i kościelną.