10 najlepszych ciekawostek o mi­ne­ra­łach

W meteorycie . Naukowcy uważają, że bridgmanit stanowi do 93% dolnego płaszcza, pomiędzy ok. 650 a 2700 km pod powierzchnią Ziemi, przez co jest prawdopodobnie najpospolitszym minerałem budującym naszą planetę W warunkach panujących na powierzchni Ziemi takie minerały nie są stabilne termodynamicznie i nie występują nawet w skałach głębinowych. Dlatego w naturze został odkryty dopiero w 2014 roku, w meteorycie Tenham.

Cullinan. Największym diamentowym „samorodkiem”, jaki kiedykolwiek znaleziono na świecie, jest kamień nazwany Cullinan na cześć właściciela kopalni Premier Mine pod Pretorią, ówcześnie w Transwalu. Diament został znaleziony 26 stycznia 1905 przez strażnika Fredericka Wellsa. Był ogromny - ważył aż 3106 karatów! Został ofiarowany przez rząd Trasnwalu Królowi Edwardowi VII na 66 urodziny. W Amsterdamie został pocięty na mniejsze i oszlifowany - uzyskano z niego 105 brylantów (9 dużych i 96 mniejszych), w tym największy brylant świata, Wielką Gwiazdę Afryki, zdobiącej od 1937 brytyjskie berło królewskie.

Ołowiu. Gdy w XVI wieku odkryto i rozpoczęto eksploatację dużych pokładów grafitu w Anglii, uważano go za formę ołowiu. To dlatego w wielu językach nazwa wykonanych z niego przyborów pisarskich pochodzi od ołowiu (polski ołówek, angielski lead pen, niemiecki Bleistift, arabski قلم رصاص).

Turcji. Nazwa turkus powstała w XVII wieku i wywodzi się od Turcji, gdyż tamtędy wiódł szlak handlowy tych kamieni z Persji. Starożytni Rzymianie (w czasach przedtureckich) nazywali ten kamień kalaitem.

Nieopodal wulkanu. Choć diamenty są formą węgla, to ich występowanie nie ma nic wspólnego z pokładami węgla kopalnego. Do powstawania diamentów potrzebne jest niezwykle wysokie ciśnienie i temperatura, dlatego tworzą się bardzo głęboko i wydostają na powierzchnię z wybuchami wulkanów.

Piryt to minerał żelaza z gromady siarczków. Należy do minerałów bardzo pospolitych i szeroko rozpowszechnionych. Tworzy kryształy izometryczne, przyjmujące najczęściej postać sześcianów, ośmiościanów, dwunastościanów pentagonalnych (pięciokątnych). Na ścianach kryształów często są widoczne wyraźne zbrużdżenia. Czasami tworzy charakterystyczne bliźniaki, zwane „krzyżami żelaznymi”.

Na pustyniach. Róża pustyni to tradycyjna nazwa gipsowo-piaskowych formacji, jakie tworzą się na pustyniach. Znaleźć je można na dnie wyschniętych słonych jezior. Róże pustyni są często sprzedawane turystom jako pamiątki w krajach północnej Afryki.

Szlif kaboszonowy, szlif gładki – (fr. cabochon – główka od szpilki) – najwcześniejsza forma szlifowania kamienia. Szlif ten nie posiada fasetek, czyli ścianek, ani ostrych krawędzi. Jest obły, o zaokrąglonych ściankach. Szlify kaboszonowe są stosowane przede wszystkim w kamieniach wykazujących migotliwość (efekt kociego oka), grę barw np. labrador, opalescencję np. opal, asteryzm np. rubin, szafir.

Aleksandryt. Pleochroizm (wielobarwność) to zjawisko zmiany barwy w zależności od kierunku padania światła na określoną ścianę kryształu. Aleksandryt w świetle dziennym jest zielony, a w sztucznym oświetleniu - czerwony. Ten rzadki kamień szlachetny został nazwany na cześć cara Aleksandra II w 1842.

Od strzały . Spinel nazwa pochodzi od charakterystycznego, ostrokrawędzistego kształtu kryształów (po łacinie "spina" – strzała). Minerał z gromady tlenków, zaliczany do grupy spineli. Należy do grupy minerałów rzadkich