10 najlepszych ciekawostek o iluzjach

Załamania światła w kryształach lodu. Najczęściej halo ma rozmiar kątowy 22° i powstaje przez załamanie na powierzchniach kryształów sześciokątnych. W atmosferze polarnej możliwe są okręgi halo o innych promieniach lub zjawiska o bardziej złożonych kształtach.

Na żadnych. W tej iluzji wydaje się, że na białych przecięciach pojawiają się czarne kropki. Istnieją różne teorie próbujące wyjaśnić ten efekt, zazwyczaj opierające się na mechanizmie hamowania obocznego (hamowania aktywności receptora przez pobudzone receptory z nim sąsiadujące).

Australia. To mapa Australii. Jest ona obrócona tak, że północ znajduje się na dole.

Oba mają tę samą jasność. Ta słynna iluzja opublikowana została w roku 1995 przez Edwarda H. Adelsona, profesora MIT. Obszar A wydaje się ciemniejszy ze względu na jasne otoczenie. Analogicznie, obszar B wydaje się jaśniejszy, gdyż jest otoczony ciemniejszym tłem. Jeśli dokładnie zasłonimy palcami otoczenie obszarów A i B, zauważymy, że w istocie mają tę samą jasność.

Marylin Monroe. Obraz łączony to iluzja optyczna opracowana przez MIT, w której obraz postrzegany jest na dwa różne sposoby zależnie od odległości. Aby wyraźnie zobaczyć Marylin, należy odejść od obrazu na pewną odległość.

Fatamorgana. Od imienia Morgany Le Fay, której przypisywano zdolność wywoływania miraży, pochodzi nazwa fatamorgana. Przedstawiana zawsze jako obdarzona wielką mocą czarodziejka, żeński odpowiednik Merlina .

Małe kropelki lub kryształki lodu. Aby doszło do iryzacji, warstwa chmury musi być tak cienka, by większość promieni słonecznych napotkała tylko pojedynczą kroplę bądź kryształek lodu. Kryształy lodu muszą być małe, większe produkują aureole.

Dyspersji. Tęcza to zjawisko optyczne i meteorologiczne występujące w postaci charakterystycznego wielobarwnego łuku powstającego w wyniku rozszczepienia światła widzialnego. Rozszczepienie światła jest w tym przypadku wynikiem zjawiska dyspersji (tak jak w pryzmacie), wynikającego z różnic w kącie załamania światła o różnej długości fali przy przejściu z powietrza do wody i z wody do powietrza. Dyfrakcja zaś to rozszczepienie światła podczas przejścia przez szczelinę, tutaj nie zachodzi.

Oba mają ten sam rozmiar. To znana iluzja Ebbinghausa. Choć powszechnie uważano ją za iluzję związaną z różnicą wielkości, najnowsze badania wskazują, że decydującym czynnikiem jest nie rozmiar, ale odległość otaczających kół. Podobny mechanizm powoduje, że Księżyc wydaje się większy, gdy jest bliżej horyzontu.

Bliskość innych obiektów. Złudzenie to znane jest od starożytności. Tuż nad horyzontem otaczające Księżyc dalekie chmury i obiekty (góry, drzewa) mają bardzo mały rozmiar kątowy, przez co Księżyc wydaje się większy.